Marga L. Barreiro, concelleira do Grupo Municipal da Marea de Vigo fai ademáis un chamamento á participación na mobilización que terá lugar mañá 7N en Madrid, a que acudirá xunto con colectivos feministas da cidade de Vigo.
Analizando e comparando cos datos do ano pasado, os datos dos orzamentos en igualdade para o ano 2016 do Concello de Vigo, e lendo á vez os datos sobre violencia de xénero que se están publicando estes días na cidade, a realidade resulta realmente desoladora.
Marga L. Barreiro considera que, partindo da información do Xulgado de Violencia sobre a Muller número 1, o cal avisa do desbordamento que está a sufrir tras ter que asumir a investigación de tres crimes machistas en dous meses na cidade e outros catro casos de gravidade (polo que lévase pedindo reforzo ao TSXG dende o mes de xullo), advertindo que ningún xulgado ten tantos presos preventivos como este, e asegurando que desde o mes de setembro aceptou todas as peticións de protección a maltratadas que lle solicitaron porque o risco para a vítima era moi elevado; sería de supoñer que o orzamento en igualdade para a cidade de Vigo debería alomenos de triplicarse, pois desgrazadamente dende o Grupo Municipal compróbase que non é así, posto que o goberno do Sr. Caballero non ve necesario incrementar o gasto nesta área para tentar parar esta lacra que día a día vai aumentando. As administracións seguen estando de costas ás mulleres non facendo nada para evitar tal retroceso.
Alén disto, a concelleira do Grupo Municipal analiza que, “segundo diferentes estudos, dúas de cada tres mulleres, é dicir o 65% da poboación feminina sufriu nalgunha ocasión algún tipo de violencia machista; xa fose esta psicolóxica, emocional, de control, económica, física ou sexual, así como microviolencias que nin nós mesmas somos capaces de percibir, e aínda que así sexa non nos atrevemos nin sequera a nomear por pensar que nos van a tomar por demasiado exixentes ou pouco tolerantes ( non estamos a falar de casos illados, de mulleres pobres, inmigrantes ou prostitutas, non , podemos ser calquera de nós.). Isto quere dicir que unha porcentaxe correccional da poboación masculina exerceu os malos tratos; o cal significa que todas/os temos achegados, familiares, ou amigos que dalgún xeito son maltratadores. Chegando entón á conclusión de que nós mesmas coñecemos e silenciamos casos perpetuando deste xeito a violencia, polo cal debemos facer un exercicio de reflexión e tentar paralo tanto desde o individual como dende o colectivo. Mais para iso precísase de investimento desde as institucións, para ensinar en igualdade e tamén para denunciar a forma de educación que a través dos medios, do sistema patriarcal que sufrimos, chegan ás nosas casas e aos lugares que frecuentamos sen decatarnos”.
