Rubén Pérez Coordenador Local de Esquerda Unida en Vigo
Este día 18, por eses acordos globais que ninguén ás veces sabe de onde manan, constituír como Día Mundial da Migracións. Realmente, sempre me fixeron graza estes días sinalados, porque non se sabe moi ben se se vindica ou denuncia o feito en si, pero sen dúbida é unha boa escusa para que medios e tertulianos falen do tema coma se de notables expertos tratásese.
O caso é que asistimos a este día nun marco radicalmente diferente para os dereitos das persoas migrantes. Radicalmente diferente desde o punto de vista legal, xa que desde o ano pasado a este aprobouse parlamentariamente a cuarta reforma da Lei de Estranxeiría, reforma de esnaquiza os dereitos máis básicos das persoas migrantes no noso país; e radicalmente diferente porque a crise capitalista está convertendo no imaxinario colectivo aos colectivos de emigrantes en marxinados laborais, supostos usurpadores do noso estado de benestar e competidores desleais na procura de emprego.
Lamentablemente os discursos máis rancios en materia de emigración volven ás nosas rúas con máis forza que nunca: “se non hai traballo para os de aquí porque llos dan a eles”; “se non teñen traballo que se vaian”, etc… O paro, ademais de ser un instrumento ao servizo do capital, conseguindo coa cultura do medo evitar que enraícen as formas máis básicas de solidariedade entre os traballadores, consegue empapar do discurso dominante ás persoas, as categorías de “os de aquí” e os de “fóra” substitúen ás de capacidade, formación, experiencia,… ante os ollos da nosa sociedade uniformada un camareiro de Barcelona que leve un mes servindo mesas nas Ramblas terá maior empaquetado social a selo que un arxentino, ou brasileiro con anos de experiencia, cursos e vontade. Iso é así, como que o día e a noite sucédense alternativamente.
Europa, como di o manifesto de ESQUERDA UNIDA, se bunqueriza, ante a crise e o medo ao éxodo do fame e a miseria, alza muros, aramados, burocratiza e retarda os visados, os permisos de traballo, os reagrupamientos familiares, pero as súas empresas, corporacións vanse ao sur, pon fábricas, oleodutos, infraestruturas que permitan seguir o espolio dos recursos dos de abaixo. É un feed-back criminal, expoliador, polo que a cambio de levarche a túa sabia, non deixo que floreza nada, nin o futuro da túa xente, nin a súa dignidade humana.
Non vingades en caiucos, non crucedes o Sahara, apuntádevos aos plans de retorno, aquí non hai nada para vós, aos vosos antigos traballos volve a clase obreira branca derrotada de mellores tempos, disposta a abandonar a maxia do ladrillo pola tristeza de varrer as rúas, limpar as mesas, repor os lineais de supermercado. Xa non podemos pagar a unha interna dominicana, non me pagan polos tomates tanto como para contratar temporeros alxerinos, paráronme as obras e os encofradores peruanos sobran. A nai patria, como me conta que chaman alá a España un bo amigo arxentino, converteuse en madrastra. Expulsa aos seus fillos adoptivos e substitúeos polos seus propios. Sen remordimiento. Desas madrastras malas, interesadas, que só che acariñan cando che queren sacar algo, como as das telenovelas.
