Fidel Castro Ruiz

BARBARIE

Rubén Pérez*

Mentres miles de nais paranoicas coa Gripe A saturan os centros de saúde do primeiro mundo para que vacinen aos seus retoños, cada día, cada 24 horas exactas de reloxo, 17.000 nenos morren de fame no mundo. 11 nenos cada minuto desaparecen, se esfuman, sen dar unha patada a un balón, sen aprender a caligrafía máis básica, sen coñecer máis mundo que as súas paredes de adobe ou os teitos de cartón que trágicamente cantábanos Alí Primera.

Isto é radicalmente obsceno, só amorear este dato na cabeza debería provocarnos náuseas, o noxo humano máis profundo, pero non pasa así. A FAO, que xunto coa UNESCO son as dúas organizacións internacionais que EEUU intenta destruír desde fai anos, véno denunciando desde fai anos, desesperadamente, ata a saciedade. Pero cando expón un cume mundial sobre o fame non aparece nin un Zapatero, nin un Obama nin a puta nai que os pariu a todos. Nin un só. Á sede en Roma da organización de Nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO, polas súas siglas en inglés) non se presentou onte nin un xefe de Estado ou de goberno do Grupo dos 8 (EU, Xapón, China, Alemaña, Francia, Gran Bretaña, Italia, Canadá e Rusia), coa excepción forzada do anfitrión do evento, o primeiro ministro italiano Silvio Berlusconi que lle importa tanto o tema como aos outros, coa excepción de que o cume realízase no seu país e ten que aprazar as súas festas e sesións de solarium por tan tedioso evento.

O presidente da FAO, que de alimentos, a súa distribución e produción equitativa debe saber máis que Zapatero e Obama, di que fan falta 44.000 millóns de dólares para erradicar totalmente o fame no mundo, iso supón unha miseria fronte ao 1,73 billóns (se han leido ben con b) de dólares que ha a entregado a UE á súa banca ou os 700.000 millóns que á súa vez lle deu a administración estadounidense á súa para salvalos do naufraxio do capitalismo financeiro que lle quita o soño ás nais do primeiro mundo de igual forma que os estornudos ou febres dos seus fillos afectados (ou non) por gripe A.

Eu mentres a forza dos datos sexa así, mentres deambulen polo meu barrio nenos obesos e nais paranoicas, mentres por culpa de coñecer este dato conte os minutos non por ser unha magnitude física que mide a duración ou separación de acontecementos suxeitos a cambio senón por “ese espazo de realidade no que morren 11 nenos” só pode pedirlles ao meu primeiro mundo que se metan o tamiflú por onde lles caiba, e que me deixen escribir de novo nas paredes, algo que resumiu Rosa Luxemburgo e que volve ser imprescindible para contar minutos e non vidas: ……”socialimo ou barbarie”. A Barbarie xa a temos, construamos entre todos a súa alternativa.